30 jaar ondernemen

Deel deze blog:

Pinksteren 31 mei 2020 – 30 jaar Smart Group
Roger 74 jaar en 30 jaar ondernemer

Elk jaar heb ik op mijn verjaardag – 31 mei – ‘ondernemersdag’ gevierd. Gewoon omdat Smart vanaf 1 juni is gestart en op mijn verjaardag er weer een jaar als ondernemer op zit. Eigenlijk gek dat we tot 27 mei 2015 hebben moeten wachten totdat Ondernemend Nederland op 10 september van dat jaar De Nationale Ondernemersdag organiseerde. Overal heb je wel een dag voor in het jaar. De dag voor de dieren, de dag voor de secretaresses, de moeders, de vaders en ga zo maar door, maar een dag dat we met zijn allen de ondernemers in het zonnetje zetten, ho maar.

Dit jaar valt Pinksteren op 31 mei en 1 juni. Smart bestaat dan 30 jaar. Mooier kan het voor mij niet vallen. Alles komt samen: verjaardag voor Smart Group, voor mezelf en Pinksteren. Voor mij de dag voor de ondernemers. In mijn boek Smart Management – Balans tussen het ontwikkelen van organisatie en individu – heb ik in 2010 het verhaal Pinksteren aan het papier toevertrouwd. Een verhaal dat ik in tal van opleidingen, trainingen, workshops en conferenties heb verteld. Het verhaal kan ook gezien worden als een buitengewoon treffende metafoor voor de tijd waarin we ons nu bevinden.

Pinksteren

Pinksteren was en is voor mij de dag van de ondernemers. En ook wel de dag van de interne ondernemers.
Het verhaal:

Met Pinksteren zaten de apostelen allen binnen. De Heer was net een dikke week geleden voorgoed vertrokken van het aardse. Ze wisten met zijn allen niet goed wat ze moesten doen. Hoe nu verder? De leider was er per slot van rekening niet meer. Aan wie moest je de vragen dan stellen? Wat was de Heer overkomen? Om maar niet naar buiten te hoeven kijken, hadden ze alle ramen en deuren geblindeerd. De apostelen waren druk met elkaar bezig maar kwamen niet veel verder dan de conclusie dat ze het niet wisten en dat ze bang waren voor alles en iedereen. De achterdocht won het van het geloof en het (zelf)vertrouwen.

De Heer dacht: ‘Ik ga ze nog één keer wakker schudden.’ Hij verscheen in de gedaante van vurige tongen. Hij vroeg aan de apostelen: ‘Waarom zitten jullie hier zo in mineur bij elkaar?’ Uit de kakofonie van geluiden kon hij de volgende vragen ontwarren: Wie is nu de leider? Wat hebben we eigenlijk te bieden? Waar gaan we heen? Hoe gaan we het organiseren? Wie moet wat doen

Hij sprak: ‘Heb ik jullie in het verleden niet de antwoorden op deze vragen gegeven? Hebben we niet de verantwoordelijke voor het komende proces aangesteld? Hebben we met elkaar de taken en verantwoordelijkheden al niet doorgenomen, en afgestemd op de competenties van eenieder? Waarom ben je bang om naar buiten te gaan? Is de vrees voor jezelf niet veel groter dan de vrees voor de ander waar je je achter verschuilt? Hebben jullie dan niets geleerd al die jaren dat we samen zijn opgetrokken? Heb je het niet gehoord of heb je niet geluisterd? Of ben je bevreesd om de gezamenlijke visie te verkondigen?’

De apostelen zeiden: ‘Heer we spreken nog geen vreemde talen, dus ze kunnen ons niet verstaan.’ En Hij sprak tot hen: ‘Spreek de taal van het hart. Breng je boodschap. Laat zien dat je een ziel hebt. Geloof in wat je zegt en doet, en laat dat merken. En de ander zal zijn best doen om jou te verstaan. Gá! Ga naar buiten, wees niet bang en getuig van datgene wat je hebt opgestoken.’

De apostelen gingen schoorvoetend naar buiten, haalden de blinden van de ramen en deuren, en lieten weer het licht van buiten naar binnen schijnen. De propositie werd helder gemaakt. Ze verdeelden de taken onder elkaar, oefenden met hun elevator pitch in kleine kring de ‘corporate’ boodschap en ontdekten dat de omstanders hiervoor openstonden. Ze verdeelden de markt, de een ging naar Griekenland, de ander naar Kreta en weer een ander ging naar het centrum van de toenmalige macht, Rome. Ze stichten overal filialen en zorgden ervoor dat van daaruit de markt werd bewerkt en de uitbreiding plaatsvond. Natuurlijk hadden ze intern ook wel strijd of het product wel op de juiste manier in de mark werd gezet, en hadden daarover ook pittige vergaderingen.

Maar één ding bond hen: ze hadden dezelfde visie op en geloof in zaken en staken daarvoor hun nek uit. Ze waren trots op hun onderscheidend vermogen. Spoedig vormden ze een ‘bedreiging’ voor al hun concurrenten en de heersende macht. Deze liet niet na om hen letterlijk en figuurlijk een kopje kleiner te maken. Het was de leerlingen gelukt in goed 20 jaar een wereldconcern te stichten dat de strijd met iedereen aandurfde.

Wat betekende dit voor mij de afgelopen 30 jaar?

1. Gebruik de tijd die je samen doorbrengt, leider en ‘leerlingen’, om zoveel mogelijk samen te leren, te discussiëren en te doen.
2. Stel zo veel mogelijk vragen en wil niet altijd zelf het antwoord geven
3. Weet dat zaken zelf naar buiten brengen met ‘angst’ gepaard kan gaan, en dat je daar doorheen moet.
4. Hier heb je elkaar voor nodig en soms nog een duwtje van ‘boven’. Daarna moet je het hebben van het geloof en vertrouwen in je zelf en in elkaar.
5. Uiteraard moeten zaken goed georganiseerd worden.
6. Verdeel taken en benut ieders kwaliteiten zo optimaal mogelijk.
7. Het uiteindelijke succes valt alleen buiten te behalen, daar waar het licht is. Niet binnen, zeer zeker niet als je daar in duisternis rondwaart.
8. Visie op en passie voor datgene wat je wilt brengen, maken dat zaken én de ander in beweging komen.
9. Succes maakt natuurlijk ook vijanden.
10. Maar doorzetten maakt dat je uiteindelijk je doelen zult bereiken.

De geschiedenis van 30 jaar heeft me ook geleerd dat dit alles te bereiken is door je angsten te overwinnen. Maar ook door de pijn en de teleurstellingen die je kunnen worden ‘aangedaan’ te overwinnen. Je krijgt het niet altijd cadeau. En je zult er zelf en met elkaar keihard voor moeten knokken.